Het doet mij veel plezier dat mijn kleinkinderen van museums houden. Ze hebben beide een museumjaarkaart. Vooral Evie doe ik een groot plezier als we naar een tentoonstelling gaan. Ze staat open voor alles, beelden, schilderijen, oudheidkunde. Toen ze in de kerstvakantie hier waren, zijn we naar de tentoonstelling over de Glasgow Boys in het Drents Museum geweest. Prachtige schilderijen die ik zelf ook graag wilde zien.
Met kinderen naar het museum leverde nog nooit problemen op, dus ik was verbaasd dat de dame achter de kassa nogal kribbig reageerde en mij streng toesprak dat ik ze wel in de gaten moest houden. Evie hoef ik dat niet uit te leggen maar Felix wil overal aanzitten en dat begrijp ik wel, ik wil ook altijd voelen aan beeldhouwwerken en met mijn handen een schilderij strelen, maar dat mag nou eenmaal niet.
Het was hartstikke druk, Evie liep zelf rond en Felix had ik maar een hand gegeven. Met kinderen loop je ook anders rond te kijken. Zij hoeven niet bij ieder schilderij stil te staan, ze vinden het mooi of niet en ventileren dat duidelijk. Dat zorgt voor lachende mensen en geïrriteerde bezoekers. Die laatste zet ik altijd meteen haatdragend weg als zogenaamde kunstkenners. Die hebben het niet over mooi en lelijk maar denken alleen maar in termen van kunst met een grote K en kennen alleen grote namen. Ze kleden zich ook artistiekerig en kijken met hun lelijke modieuze brillen hooghartig neer op de mensen waarvan zij denken dat ze minder zijn. Maar goed, die lachende mensen staan gelukkig wel open voor kindercommentaar. Als Evie voor een schilderij staat en zegt: ‘Oma moet je eens kijken hoe prachtig de schilder de weerkaatsing van de bomen in het water heeft geschilderd?’ Sta niet alleen ik, maar nog een ouder echtpaar te genieten van haar opmerkzaamheid. Ze heeft dat heel goed gezien. Hilarisch vindt ze een schilderij met een stel tennissters met lange rokken aan. Ze kan er niet over uit dat men vroeger met zulke onhandige kleren aan moest sporten.
Als ik genoeg heb van de drukte gaan we naar de bijzondere beelden van de Duitse beeldhouwster Laura Eckert kijken. Daar kom je die zogenaamde kunstkenners niet tegen, we liepen er met z’n drietjes rond. Dan moet ik zowel mijn eigen handen als die van Felix op de rug vastbinden. Hier willen wij overal aanzitten maar dat mag nou eenmaal niet. Evie en Felix willen weten of de beelden anatomisch kloppen en nemen de houdingen van de beelden aan, dat levert een paar mooie foto’s op. Als we na uren weer naar huis gaan mogen ze in de museumwinkel nog een ansichtkaart uitzoeken. Zo genieten wij van kunst!