Kinderbegraafplaats
De naakte vrouw zit
met haar rug tegen
de nog verse grafzerk,
melk borrelt op
uit haar tepels
handen ondersteunen
de volle blanke borsten.
Uitgebeitelde naam, koud
graniet verwarmt haar hart
om niet te vergeten blijft zij
herinneringen voeden.
Evaluatie
En wat heb je geleerd spelende vrouw?
Ik heb (onder andere) geleerd dat een gedicht:
niet
een
verzameling
woorden
is
die
leuk
onder
elkaar
is
gezet.
beter niet aan de achterkant kan rijmen maar liefst wel binnenin.
door het gebruik van poëtische jeukwoorden platgeslagen wordt.
met veel woorden, meestal simpeler kan en rijker wordt door een titel.
ondoorzichtig mag zijn en dan alleen een gevoel oproept.
onbegrijpelijk kan zijn omdat er soms namelijk niet staat wat er staat.
vooral heel beeldend moet zijn, maar niet zo dat je er misselijk van wordt.
met veel lidwoorden en bijwoorden kan stagneren.
Dat ook in deze tijd stijl en taal wordt bepaald door in welke groep je je beweegt.
En dat je daarom bij Promovendum verzekerd moet zijn.
Zo, en dan ga ik nu weer spelen.
Het volgende programma bevat scenes van verontrustende aard
Op het moment dat de vrouw in tranen uitbarst
omdat ze haar dood gewaande vader ontmoet
bespringen de indianen zeven cowboys te paard
die kuddes runderen naar het ruimteschip leiden
waardoor de film beelden bevat die wellicht schokkend
kunnen zijn voor jongeren boven de zestien
tenzij in het ziekenhuis dokter Rossi zijn tong in
zuster Roeli van de poli orale implantologie steekt
dan vang ik misschien nog net een glimp op
van echte mensen die in werkelijkheid
hun leven te kijk zetten in een realityshow
want dit programma wordt mede onmogelijk
gemaakt door de biscuitjes van de Lidl
terwijl een kordate man in korte broek
door een moeras waadt op zoek naar
erg gevaarlijke metallic blauwe kikkers.
Vanmorgen,
ontwaakte ik uit mijn comfort zone, dat gaf een enorme dreun,
(alsof je uit je bed valt in je blote kont met kniekousen aan en een pet op)
nu is dat voor mij niet zo vreemd, zo beginnen alle dagen van de week.
In het land der wakkeren heb ik mij nog nooit comfortabel gevoeld.
Kun je clichés wel vervangen was het eerste wat ik mij afvroeg,
(nadat ik mijn pet had afgezet en mijn kaplaarzen had opgeruimd)
middelmatigheid als struikelsteen voor een razend dwaze wereld.
In de waan van de dag heb ik mij nog nooit ontspannen gevoeld.
Binnen duidelijke kaders zoeken naar eigen buitengrenzen,
(vond ik in mijn wandelschoenen dikke knotten prikkeldraad)
buiten de kantlijnen wordt het leven ruimtelijk en ongemakkelijk.
In een land zonder grenzen heb ik mij nog nooit veilig gevoeld.
In de spelonken van haar vuile voeten tieren de stinkende paddenstoelen welig,
de bodem verbrokkeld, twee knieën verbrijzelen knarsetandend,
buikvet loopt uit haar navel en stroomt langs doormidden brekende botten
ja
zingt ze
♪ Dus ga ik gauw naar de dokter en die geeft me er iets voor dagelijks slik ik groene pillen, hij schrijft weer een receptje voor vijfmaal daags zo’n roze pil helpt ‘t niet? je krijgt een kuur van drie kilo witte pillen en die neem je ieder uur. ♪
ja
zegt ze
want voor je het weet lopen je borsten over, draait je maag zich om in je darmen
en knallen overkokende hersens uit de braadpan, valt je haar in plukjes uiteen
en loopt er een fles pies uit je ogen
ja
dan is het te laat
zei ze
tegen mij.
In de literatuur
ongeveer alles.
De grote verhalen.
De bril van mijn tante.
Zoveel verschillende dingen,
toch spreken eigenlijk twee dingen:
ludieke en intellectualistische pretenties.
Voor schrijvers een ernstige zaak,
literatuur als massacultuur.
Gewoon beroemd zijn is nooit helemaal vanzelfsprekend.
Allesbehalve.
Daadwerkelijk om te willen leven op eigen houtje.
De schepper van alledaagse kunst op de spits gedreven.
Typmachine als poëzie.
Omarmen de bron en het alledaagse isoleren.
De maker koel als resultaat, -jongensachtig –
knippend en plakkend om ons diepzinnig stil te laten staan.
Geen beweging, zwaar hangende takken
Koperrood, brons geel blad dwarrelt neer
Kastanjes bruinglanzend, dit jaar zoveel meer
Tapijt van eikels die onder zolen krakken
Windstille herfst, uit het oosten klare luchten
De wereld spiegelt helder in rimpelloos water
Natuur verlaat, verschuiving in het seizoenstheater
Kievieten verzamelen, ganzen vluchten
Genadeloos kapseizen van politiek klimaat
VS kiest voor Trump, schokkend nieuws gebeurt,
onder grauwe wolken zijn de gronden desolaat.
Sneeuwwinterkleed dat habitat ontkleurt
Grijze kilte heerst, landsvorst die toeslaat
Bitterkoude haat die volken verscheurt.
Twee ijsthee
met appeltaart
Een witte wijn
Acht rode wijn
Portie bitterballen
Een spa rood
Een Jägermeister met ijs
Nog een portie bitterballen
Twee Irish koffie
Een koffie verkeerd
Hij probeert op te staan, valt bijna, wankelt en moet zich aan de tafel vasthouden.
Lalt luid: Zullen we afrekenen? Roept vanuit de deur: Moeten we vaker doen!
Nee, zeg ik broodnuchter, van mij hoeft het niet meer.
Haar moeder zie ik niet zoveel
soms, als ik in de stad ben
spreken we af in het park.
Op de schommels heen en weer wiegend
wisselen we laatste nieuwtjes uit, blij en leed.
Als wij afscheid nemen,
zegt het meisje met de grote oren
nou heb ik deze week twee erge dingen,
jouw hond is dood en
mijn sleutelhanger is in het water gevallen.