Gewoon beroemd zijn is nooit helemaal vanzelfsprekend.
Allesbehalve.
Daadwerkelijk om te willen leven op eigen houtje.
De schepper van alledaagse kunst op de spits gedreven.
Typmachine als poëzie.
Omarmen de bron en het alledaagse isoleren.
De maker koel als resultaat, -jongensachtig –
knippend en plakkend om ons diepzinnig stil te laten staan.
Geen beweging, zwaar hangende takken
Koperrood, brons geel blad dwarrelt neer
Kastanjes bruinglanzend, dit jaar zoveel meer
Tapijt van eikels die onder zolen krakken
Windstille herfst, uit het oosten klare luchten
De wereld spiegelt helder in rimpelloos water
Natuur verlaat, verschuiving in het seizoenstheater
Kievieten verzamelen, ganzen vluchten
Genadeloos kapseizen van politiek klimaat
VS kiest voor Trump, schokkend nieuws gebeurt,
onder grauwe wolken zijn de gronden desolaat.
Sneeuwwinterkleed dat habitat ontkleurt
Grijze kilte heerst, landsvorst die toeslaat
Bitterkoude haat die volken verscheurt.
Twee ijsthee
met appeltaart
Een witte wijn
Acht rode wijn
Portie bitterballen
Een spa rood
Een Jägermeister met ijs
Nog een portie bitterballen
Twee Irish koffie
Een koffie verkeerd
Hij probeert op te staan, valt bijna, wankelt en moet zich aan de tafel vasthouden.
Lalt luid: Zullen we afrekenen? Roept vanuit de deur: Moeten we vaker doen!
Nee, zeg ik broodnuchter, van mij hoeft het niet meer.
Haar moeder zie ik niet zoveel
soms, als ik in de stad ben
spreken we af in het park.
Op de schommels heen en weer wiegend
wisselen we laatste nieuwtjes uit, blij en leed.
Als wij afscheid nemen,
zegt het meisje met de grote oren
nou heb ik deze week twee erge dingen,
jouw hond is dood en
mijn sleutelhanger is in het water gevallen.
Drie foto’s, twee vrienden
als gorilla’s tegenover elkaar.
Brullende apen dansen
dronken, op de grond gevallen.
Schreeuwende monden zingen
Jazz, lachende gezichten.
Drie foto’s in schaamte bewaard
het liefst verscheurd.
Joh, je had gewoon een keer lol.
Wezenloze koppen zag je,
einde van een vriendschap,
die al een oorlog overleefd had.
Ik lag vele slapeloze nachten,
(geen man, maar hond onder het laken
dementerend, het donker doorwaken)
naast Bincky op de ochtend wachten.
In zijn mand overdag diepe dromen,
(wakker, oneindig starend in ongewis
zijn hersens naar de verdommenis)
trillend amper de straat uitkomen.
Wat als, honden met zielezorgen,
waar is in die gedaante levenskwaliteit?
mensen worden dan opgeborgen.
Met en zonder zeurend zelfverwijt
moet ik je op deze zomermorgen
laten gaan, het nu je stervenstijd.
Augustus 2016
Zo fantastisch was alles,
en vergat zichzelf
zonder gezien te worden.
Een onbetekenend grijs.
De knagende angst.
De ijskoude machteloosheid,
verscholen en illegaal.
Zijn blonde haarlokken lagen
vochtig tegen zijn voorhoofd.
In de gebogen nek lagen
vele maanden van angst.
Hij weifelde rond,
voelde aan zijn wilde hartenklop,
dat het voorbij zou zijn.
Stiftgedicht, gebruikt boekt: De Toraboeken van Herbjorg Wassmo
Danspartner
Een alledaags en onbereikbaar
lichaam liep de zaal uit.
De stukken vlogen eraf.
Ze lachte vol overgave.
Haar donkere stugge pony
en grote donkere ogen
wisten niet, wat ze
met haar handen moest doen.
Ze had gedanst en gewalst
tot ze duizelig en misselijk was.
Later kon ze zich geen enkele pas herinneren.
Stiftgedicht. Gebruikt boek: De Toraboeken van Herbjorg Wassmo
Op de piano is zij samengebracht in een compositie over leven en dood.
Een gedicht van Schierbeek: ik denk als het regent wordt ze niet meer nat,
naast haar foto met een stel katten op schoot.
Haar lievelingsbloemen in jouw favoriete vaas, teer geel in hardrood.
Een museumansichtkaart, zeegezicht met wolkenpartij van Maris of Mesdag
De urn met haar as staat te wachten, samen willen jullie worden uitgestrooid.
Op de piano zijn jullie al verenigd, in een compositie van jouw leven met haar dood.
Vorm om de vorm
Kunst om de kunst
Namen als Serie 7 model no. 45
Hij noemde hem liefkozend
zìjn Alvar Aalto.
De Bertoia van staalgaas
het ruitpatroon zo scherp
in je rug geprint alsof je
door een frietsnijder was geperst
Sta eens op, ja toe, probeer het maar
uit de Rocking chair, die
stapeling van eikenhouten
komma’s, krinkels en lussen.
Zelfs mijn kakstoel was net zo
beroemd als Brancussi en
de Deense zeemeermin samen,
en slecht zat hij ook.
Vorm om de vorm
Onzitbare kunst
Wat ik wel wil
is een vormeloze zak zo
zacht als een teddybeer
die je omarmt in de donkere nacht.
Hangend liggen lezen in
een kussen dat meebeweegt
gelijk de zee met rustige golfslag.
Vorm dit is mijn vorm
Zitbare kunst.