Categorie: Poezië

 

Schrijven geeft me een stem,

een stem die in vrijheid spreekt

vanuit spelonken van de zuivere ziel.

 

Als ik ’s nachts in dreigende dromen

niet uit mijn woorden kan komen

buitelen in het hart neologismen

over elkaar heen door dwars hoofd

struikelen letters uit mismoedige mond

vervormen tot spookwoorden.

 

Schrijven om het landschap

van de wereld te leren lezen

als uitweg voor opgekropte woede

en het bezweren van de dood.

 

De stem in mij als een rusteloze

luchtverschuiving in vloeiende inkt

en wil, ik wil geschreven worden.

 

 

 

Vingerhoedjes likkepot

 

Bokshandschoen voor duimelot

 

Moffen had je in oorlogstijd

Polsjes zijn al hun vingers kwijt

 

Wollen wanten tegen de winterkou

Gebreid door oma, kobaltblauw

 

Elkaar de handschoen toewerpen

Om daarna de degens te scherpen

 

Knuffelhandschoen voor een prematuur

Dan blijft de moedergeur op temperatuur

 

Een tennishandschoen is geen paar

Eén voor rechts dan ben je slagklaar

 

Rubber voor de afwas, een vieze klus

Of voor de experimenterende chemicus

 

Bij een harnas draag je een gantalet

Soort robothand met een stalen manchet

 

In het ziekenhuis draagt men latex, groen

Daarmee kan de medicus een operatie doen

 

De handschoenen van mijn moeder zijn van fluweel,

Om mijn vader aan te pakken, in hun strijdtoneel.

 

 

 

 

 

Steendruk beeld op bladstil wit.

Tegen blauw, omlijst door zacht grauw licht,

tekenen krachtig donkerrode lijnen.

 

Zie haar op naakte voeten

in een knieval, kwetsbaar en dociel.

Geslacht en borsten onbeschermd.

Hals in overgave langgerekt.

 

Haar sterke hand afwerend,

geeft een mensengrens aan.

Tot hier en niet verder.

 

 

 

We kunnen niet verwachten dat alleen mannen emanciperen

Jongens worden in hun jongensidentiteit onderdrukt

Hij is man van het harmoniemodel,

zolang je hem niet tegenspreekt

Fiets beter onderhouden dan vriendin

 

Ongelukkig zijn geen reden voor scheiding

‘Ze heeft geen eerlijke kans gehad’

Synchroonzwemmen: de ultieme meisjesdroom

De impact van vaginisme. Geurende lelie.

‘Een beetje akelig allemaal’

 

Ik kan er niet echt boos over worden

Wees blij met wat wel kan

Je moet weer je eigen beste vriendin worden

We zitten in de derde feministische golf, heb ik gehoord.

Nou, we zijn er nog lang niet

 

Kinderbegraafplaats

 

De naakte vrouw zit

met haar rug tegen

de nog verse grafzerk,

melk borrelt op

uit haar tepels

handen ondersteunen

de volle blanke borsten.

 

Uitgebeitelde naam, koud

graniet verwarmt haar hart

om niet te vergeten blijft zij

herinneringen voeden.

 

 

Evaluatie

 

En wat heb je geleerd spelende vrouw?

Ik heb (onder andere) geleerd dat een gedicht:

niet

een

verzameling

woorden

is

die

leuk

onder

elkaar

is

gezet.

beter niet aan de achterkant kan rijmen maar liefst wel binnenin.

door het gebruik van poëtische jeukwoorden platgeslagen wordt.

met veel woorden, meestal simpeler kan en rijker wordt door een titel.

ondoorzichtig mag zijn en dan alleen een gevoel oproept.

onbegrijpelijk kan zijn omdat er soms namelijk niet staat wat er staat.

vooral heel beeldend moet zijn, maar niet zo dat je er misselijk van wordt.

met veel lidwoorden en bijwoorden kan stagneren.

 

Dat ook in deze tijd stijl en taal wordt bepaald door in welke groep je je beweegt.

En dat je daarom bij Promovendum verzekerd moet zijn.

 

Zo, en dan ga ik nu weer spelen.

 

Het volgende programma bevat scenes van verontrustende aard

 

Op het moment dat de vrouw in tranen uitbarst

omdat ze haar dood gewaande vader ontmoet

bespringen de indianen zeven cowboys te paard

die kuddes runderen naar het ruimteschip leiden

waardoor de film beelden bevat die wellicht schokkend

kunnen zijn voor jongeren boven de zestien

tenzij in het ziekenhuis dokter Rossi zijn tong in

zuster Roeli van de poli orale implantologie steekt

dan vang ik misschien nog net een glimp op

van echte mensen die in werkelijkheid

hun leven te kijk zetten in een realityshow

want dit programma wordt mede onmogelijk

gemaakt door de biscuitjes van de Lidl

terwijl een kordate man in korte broek

door een moeras waadt op zoek naar

erg gevaarlijke metallic blauwe kikkers.

 

 

Vanmorgen,

 

ontwaakte ik uit mijn comfort zone, dat gaf een enorme dreun,

(alsof je uit je bed valt in je blote kont met kniekousen aan en een pet op)

nu is dat voor mij niet zo vreemd, zo beginnen alle dagen van de week.

 

In het land der wakkeren heb ik mij nog nooit comfortabel gevoeld.

 

Kun je clichés wel vervangen was het eerste wat ik mij afvroeg,

(nadat ik mijn pet had afgezet en mijn kaplaarzen had opgeruimd)

middelmatigheid als struikelsteen voor een razend dwaze wereld.

 

In de waan van de dag heb ik mij nog nooit ontspannen gevoeld.

 

Binnen duidelijke kaders zoeken naar eigen buitengrenzen,

(vond ik in mijn wandelschoenen dikke knotten prikkeldraad)

buiten de kantlijnen wordt het leven ruimtelijk en ongemakkelijk.

 

In een land zonder grenzen heb ik mij nog nooit veilig gevoeld.

 

 

In de spelonken van haar vuile voeten tieren de stinkende paddenstoelen welig,

de bodem verbrokkeld, twee knieën verbrijzelen knarsetandend,

buikvet loopt uit haar navel en stroomt langs doormidden brekende botten

ja

zingt ze

♪ Dus ga ik gauw naar de dokter en die geeft me er iets voor dagelijks slik ik groene pillen, hij schrijft weer een receptje voor vijfmaal daags zo’n roze pil helpt ‘t niet? je krijgt een kuur van drie kilo witte pillen en die neem je ieder uur. ♪
ja

zegt ze

want voor je het weet lopen je borsten over, draait je maag zich om in je darmen

en knallen overkokende hersens uit de braadpan, valt je haar in plukjes uiteen

en loopt er een fles pies uit je ogen

ja

dan is het te laat

zei ze

tegen mij.

 

 

In de literatuur

ongeveer alles.

De grote verhalen.

De bril van mijn tante.

Zoveel verschillende dingen,

toch spreken eigenlijk twee dingen:

ludieke en intellectualistische pretenties.

Voor schrijvers een ernstige zaak,

literatuur als massacultuur.