Dinsdagavond keek ik op de weer-app, wat voor weer het de volgende dag zou worden. Even kijken of ik een beetje hondenwandelweer kon verwachten. De voorspellingen waren niet zo best. Regen om halfacht bij Bincky ’s eerste ronde en plensbuien om halfelf bij de tweede ronde. Een beetje saggerijnig stapte ik mijn bed in, ik heb dit voorjaar zo’n enorme behoefte aan lentezon.
s ‘Nachts schrok ik ineens wakker, dikke regen of was het knallende hagel? Plotseling een lichtflits en toen donderde het onweer over het dorp. Hond in paniek en dan doe ik geen oog meer dicht voordat alles weer rustig is. Vreemd dat hij tegenwoordig zo bang is voor onweer, de eerste acht jaar van zijn leven keek hij niet op of om, hij mafte gewoon verder. Ouderdom? Een keer alleen thuis toen de donder rommelde? Wij weten het niet. Van het knallende vuurwerk – waar hij vroeger gewoon op afliep – raakt hij ook helemaal in de stress.
Woensdagochtend werd ik hondsmoe wakker, onrustig geslapen en geen zin in een regendag. Maar het regende niet, het was kraakhelder! Op het zandpad achter het Plaggenveld zag ik de witte wieven boven de weilanden zweven. Frisse lucht, geen pollen, alles was schoongespoeld door de regen
Na mijn dagelijkse opruimronde door het huis ben ik in de tuin in het zonnetje gaan zitten met een kop koffie, achterover, ogen dicht en genieten.
Toen ik om halfelf ging wandelen, trok ik voor de zekerheid mijn jas aan en ruimde de tuinkussens op. Maar ik liep nog niet halverwege de Wiek of het was al te warm. Jas om mijn middel geknoopt en vooruit met flinke pas. De eerste wandeling zonder jas dit voorjaar! Ik liep al te zingen en was mijn saggerijn van de avond daarvoor allang vergeten. Ik ben naar mijn favoriete plekje gelopen, het iets te hoge bankje bij het Bollenveentje. Als ik daar zit moet ik altijd aan die drie kleine kleutertjes op het hek denken, als ik met mijn benen heen en weer zwaai. Soms, als het bankje bezet is – en ik me al een hele wandeling loop te verheugen – kan ik teleurgesteld zijn dat meer mensen die plek kennen.
De natuur was die woensdagmorgen fluisterend stil, geen zuchtje wind, alleen het zingen en kwetteren van de vogels en mijn voetstappen. Geen verkeer te horen. Wel het geluid van een vliegtuig hoog in de strakblauwe lucht, maar als ik die ruis uitzet, waan ik me een eeuw terug. Bedankt weergoden, voor dit lente cadeautje op woensdagmorgen!