Tegenwoordig moet je zeggen dat je tussen twee banen bent, het liefst nog in het Engels ‘In between jobs’. Vind je dat een te moderne uitspraak, dan mag je nog net zeggen dat je werkzoekende bent. Ik weet nooit zo goed welk woord ik zelf wil gebruiken. Werkeloos is een rotwoord, klinkt lui.
Bij de herverdeling van het huishoudelijk werk is – toen ik mijn baan verloor – die taak geheel bij mij terecht gekomen. Ik werk dus wel degelijk, maar binnenshuis en onbetaald. Veel mensen die datzelfde werk buitenshuis doen krijgen daar gewoon salaris voor. Baanloos, ach van mij mag het, ik heb geen betaalde baan, maar betaaldebaanloos is zo’n vreemd woord. Om nou te gaan vertellen dat ik al drie jaar tussen twee banen zit op mijn zestigste. Dan begint iedereen toch terecht te lachen. Met een sabbatical van drie jaar kom ik ook niet weg.
Zo zeg ik ook liever dat ik ben wegbezuinigd in plaats van dat ik ontslagen ben. Het komt op hetzelfde neer, maar bij ontslag denken anderen altijd meteen ‘Wat heeft die voor ergs uitgespookt dat ze ontslagen is?’ Ik deed gewoon mijn werk en toen bedachten de heren zorgverzekeraars dat het goedkoper is om net afgestudeerde academici zonder ervaring het werk te laten doen in plaats van Hbo’ers met bakken vol ervaring. Dus werd ik om economische redenen ontslagen, wegbezuinigd wat mij betreft.
Hoe groot is de kans dat ik nog een betaalde baan vind? Ik weet het werkelijk niet. Als ik vanuit de werkgevers denk, is de kans klein. Er zijn genoeg vakgenoten met veel ervaring van rond de veertig die zoekende zijn. Net zo duur maar ze gaan veel langer mee. Maar aan de andere kant weten ze niet wat ze missen. Charmante, hardwerkende vijftigplusser met ook nog een arbeidshandicap, dat is een bak subsidie die een werkgever dan krijgt.
Maar wil ik nog wel in de geestelijke gezondheidszorg werken of moet ik iets totaal anders gaan doen? Ik weet het niet. Met schrijven – en dat is wat ik het liefst doe – is geen droog brood te verdienen als je geen Harry Potterboeken schrijft. De meeste schrijvers hebben er een baantje naast en schrijven in hun vrije tijd. Heeft iemand een tip voor een baantje ernaast? En zo niet, dan zit er dus niets anders op dan mezelf als een soort ‘jonge pensionado’ in het hokje ‘fitte, frisse en vrolijke oma’s’ weg te zetten. Mijn leef en werktempo heb ik inmiddels al aangepast.