Ik was al vijf keer door doodsverlangen
in gedachten verzonken tussen de rails vliegend
met kind vleugel wiekend van vierhoog
scherpe schilmessen keken me schimmig aan
telde bomen langs duistere donkere wegen,
pot met pillen verzameld staat altijd klaar.
Ik leef niet bestand tegen het leven in
een wereld die mijn wereld nimmer is geweest,
vol gruwelijkheden, leed en geweld.
Het echte sterven moet nog komen
uitgestelde tijd uit liefde
voor een enkel mens, een plant, een dier
om het schrijven, het willen begrijpen,
van de ongrijpbare wereld in mij.